ممکن است تیمی از فیزیکدانان معمای ماده ای را که توسط سیاهچاله ها بلعیده می شود، حل کرده باشند.

این فیزیکدانان کرم چاله ها – تونل های نظری با دو سر در نقاط مجزا در فضازمان – را برای توضیح این معمای طولانی در نظر گرفتند.

سیاهچاله ها مناطقی در فضا هستند که هیچ ماده ای نمی تواند از آنها عبور کند. گرانش یک سیاهچاله به قدری قوی است که همه چیز را به درون خود می کشد و اجازه نمی دهد هیچ چیز بیرون برود، حتی نور. تیمی از موسسه تحقیقاتی RIKEN ژاپن گفت که سیاه‌چاله‌ها از کرم ‌چاله‌ها تقلید می‌کنند، به این معنی که سیاه‌چاله‌ها یک تونل فرار دارند تا به ماده بلعیده شده توسط آنها اجازه آزاد شدن دوباره به جهان را بدهد.

مدل پیشنهاد شده توسط این دانشمندان، از جمله محقق علوم نظری و ریاضی بین رشته‌ای RIKEN، کاناتو گوتو، شبیه مفهومی است که در فیلم‌ های علمی تخیلی مشهور دیده می‌شود. با این حال، در صورت تایید، می تواند یک پارادوکس اطلاعاتی طولانی مدت در مورد سیاهچاله ها را حل کند.

بر اساس نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین، هیچ چیز نمی تواند از سیاهچاله فرار کند. اما استیون هاوکینگ در دهه 1970 پیش‌بینی کرد که سیاه‌چاله‌ها باید با کوچک شدن، تابش (تابش هاوکینگ) ساطع کنند. این به عنوان تبخیر سیاهچاله شناخته می شود. اگر مفهوم هاوکینگ در نظر گرفته شود، اطلاعات مربوط به ماده ای که یک سیاهچاله بلعیده است نیز باید همراه با سیاهچاله تبخیر شود. اما فیزیک کوانتومی می‌گوید که اطلاعات نمی‌توانند به سادگی از کیهان ناپدید شوند و به پارادوکس منجر می شود.

گوتو در بیانیه‌ای گفت:

“این نشان می‌دهد که نسبیت عام و مکانیک کوانتومی با یکدیگر ناسازگار هستند. ما باید یک چارچوب واحد برای گرانش کوانتومی پیدا کنیم.”

تلاش‌ های زیادی برای درک اینکه آیا اطلاعات می‌توانند از سیاه‌چاله‌ها فرار کنند، انجام شده است، اما پاسخ قطعی هنوز ضروری است. در تئوری، گوتو و همکارانش توضیحی برای آنچه برای این اطلاعات اتفاق می‌افتد، یافته‌اند. او می‌گوید:

«کرم‌چاله داخل سیاه‌چاله و تشعشعات بیرون را مانند یک پل به هم متصل می‌کند. اما برخی از سوالات بی پاسخ مانده است. گوتو افزود: «ما هنوز مکانیسم اصلی نحوه انتقال اطلاعات توسط تشعشعات را نمی دانیم.