رصدخانه فضایی قدرتمند جدید ناسا، تلسکوپ فضایی جیمز وب، در پایان ماه مه توسط یک میکروشهاب سنگ بزرگتر از حد انتظار پرتاب شد و باعث آسیب قابل تشخیص به یکی از 18 بخش آینه اصلی فضاپیما شد.

این ضربه به این معنی است که تیم مأموریت باید اعوجاج ایجاد شده توسط این حمله را تصحیح کند، اما ناسا می گوید که تلسکوپ “هنوز در سطحی عمل می کند که فراتر از همه الزامات ماموریت است.”

تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا یا JWST، تلسکوپ فضایی فوق‌العاده قدرتمند نسل بعدی این سازمان است که برای نگاه کردن به دورترین نقاط جهان و دیدن ستارگان و کهکشان‌هایی که درست پس از انفجار بزرگ شکل گرفته‌اند، طراحی شده است. ساخت آن برای ناسا نزدیک به 10 میلیارد دلار و تکمیل آن بیش از دو دهه هزینه داشت. اما، در روز کریسمس 2021، تلسکوپ سرانجام به فضا پرتاب شد، جایی که قبل از رسیدن به مقصد نهایی خود در فاصله 1 میلیون مایلی از زمین، تحت یک فرآیند آشکارسازی بسیار پیچیده قرار گرفت.

ناسا انتظار داشت JWST مورد اصابت ذرات ریز فضایی قرار گیرد

طبق یک پست وبلاگ ناسا، از زمان راه اندازی، JWST قبلاً توسط حداقل چهار ریزشهاب‌سنگ مختلف مورد اصابت قرار گرفته است، اما همه آن‌ها کوچک و تقریباً به اندازه چیزی بودند که ناسا انتظار داشت رصدخانه با آن مواجه شود. یک میکروشهاب سنگ معمولاً قطعه کوچکی از یک سیارک است که معمولاً کوچکتر از یک دانه شن است. یکی از سخنگویان ناسا در ایمیلی به The Verge گفت، هدفی که در ماه مه به JWST برخورد کرد، بزرگتر از آنچه آژانس برای آن آماده کرده بود، «احتمالاً کمتر از 0.1 میلی متر» بود. ناسا اعتراف می‌کند که این حمله که بین 23 و 25 می رخ داد، باعث ایجاد گودی در آینه و “اثری قابل تشخیص در داده‌ها” شد که مهندسان به تجزیه و تحلیل آن ادامه می‌دهند.

ناسا انتظار داشت که JWST در طول عمر خود مورد اصابت ذرات ریز فضایی قرار گیرد. تکه های سنگ های فضایی که به سرعت حرکت می کنند، فقط یک ویژگی اجتناب ناپذیر از محیط اعماق فضا هستند.

در واقع، ناسا آینه های طلایی تلسکوپ را طوری طراحی کرد که در طول زمان در برابر ضربات زباله های کوچک فضایی مقاومت کند. آژانس فضایی همچنین ترکیبی از شبیه‌سازی‌ها و آزمایش‌های زمینی را با نمونه‌های آینه‌ای انجام داد تا تعیین کند چگونه آینه‌ها را به بهترین شکل تقویت کنند تا در برابر ضربه‌های ریزشهاب‌سنگ مقاومت کنند. با این حال، ناسا می‌گوید که مدل‌هایی که برای این شبیه‌سازی‌ها استفاده کرده‌اند، ریزشهاب‌سنگ به این بزرگی نداشتند و «فراتر از آن چیزی بود که تیم می‌توانست روی زمین آزمایش کند.»

با این حال، این یک تعجب کامل نیست. پل گایتنر، فنی، گفت:

«ما همیشه می‌دانستیم که وب باید محیط فضایی را تحمل کند، که شامل نور ماوراء بنفش خشن و ذرات باردار خورشید، پرتوهای کیهانی از منابع عجیب و غریب در کهکشان و برخوردهای گاه به گاه ریزشهاب‌ها در منظومه شمسی است.