تیم مهندسان ناسا که فضاپیمای وویجر 1 را اداره می‌کند – کاوشگر سیاره‌ای روباتیک ناسا که در حال حاضر در فضای بین‌ستاره‌ای بزرگ‌نمایی می‌کند – در تلاش است تا دریابد که چرا فضاپیما داده‌های بازخوانی‌شده را ارسال می‌کند که مطابق با آنچه وسیله در واقع انجام می‌دهد، نیست. این معمایی است که به نظر نمی رسد فضاپیمای وویجر 1 را در معرض خطر فوری قرار دهد، اما ناسا در تلاش است تا آن را کشف کند.

وویجر 1 که در سال 1977 راه اندازی شد، نزدیک به نیم قرن است که در حال کاوش در کیهان بوده است. این هواپیما یک دوقلو به نام وویجر 2 دارد که 16 روز قبل در همان سال به فضا پرتاب شد. هر دو فضاپیما تورهای بیرونی منظومه شمسی را انجام دادند، در کنار سیارات پرواز کردند و از قمرها عکس گرفتند و در نهایت به خارج از مرز همسایگی کیهانی ما سفر کردند. در سال 2012، وویجر 1 از هلیوپاز عبور کرد – مرزی که باد خورشیدی خورشید به پایان می رسد و محیط بین ستاره ای آغاز می شود. وویجر 1 در فاصله 14.5 میلیارد مایلی از زمین، دورترین جسم ساخته شده توسط انسان در فضا است.

این یک راز است که به نظر نمی رسد فضاپیمای VOYAGER 1 را در معرض خطر فوری قرار دهد.

اما هر چه وویجر 1 از زمین دورتر می شود، احتمال اتفاقات عجیب و غریب با فضاپیما افزایش می یابد. در حال حاضر، سیستم بیان و کنترل نگرش فضاپیما یا AACS در حال فعال شدن است. این سیستم مسئول حفظ جهت گیری وسیله نقلیه در فضا و همچنین نشان دادن آنتن با بهره بالای کاوشگر است که برای ارسال و دریافت سیگنال از زمین استفاده می شود. تا آنجایی که مهندسان بتوانند بگویند AACS همچنان همانطور که باید کار می کند. اما به گفته ناسا، این داده‌هایی را برمی‌گرداند که دقیقاً آنچه را که سیستم انجام می‌دهد، توصیف نمی‌کند. ناسا در یک بیانیه مطبوعاتی نوشت:

«برای مثال، ممکن است به نظر برسد که داده‌ها به‌طور تصادفی تولید شده‌اند یا وضعیت احتمالی AACS را نشان نمی‌دهند.

وویجر 1 هنوز از همه جهات خوب به نظر می رسد. ناسا می گوید، این در ارتباط با تیم مهندسی است و آن گونه که قرار است داده های علمی را جمع آوری می کند. و مسئله AACS فضاپیما را وادار نکرده است که به حالت ایمن برود، نوعی روش عملیاتی که در آن فضاپیما اکثر ابزارهای خود را خاموش می کند و فقط بر اساسی ترین عملکردهای خود برای زنده ماندن تمرکز می کند.

بنابراین، اساسا، تیم در حالی که تلاش می‌کند بفهمد در این مدت چه اتفاقی می‌افتد، در حال پیشرفت است. سوزان داد، مدیر پروژه وویجر 1 و 2 در آزمایشگاه رانش جت ناسا، در بیانیه ای گفت:

«معمایی مانند این به نوعی برای دوره این مرحله از ماموریت وویجر برابری می کند. هر دوی این فضاپیماها تقریباً 45 سال سن دارند که بسیار فراتر از آن چیزی است که برنامه ریزان مأموریت پیش بینی کرده بودند. ما همچنین در فضای بین ستاره‌ای هستیم – محیطی با تشعشع بالا که هیچ فضاپیما قبلاً در آن پرواز نکرده است.

یک اصلاح می تواند به شکل یک وصله نرم افزاری باشد. یا ممکن است تیم Voyager 1 یاد بگیرند که با آن کنار بیایند. تطبیق یک روش زندگی برای تیم های وویجر است. قدرت هر دو وویجر 1 و وویجر 2 به مرور زمان کاهش می‌یابد زیرا باتری‌های هسته‌ای که فضاپیما را در حال کار نگه می‌دارند به آرامی در حال تحلیل رفتن هستند. تیم‌ها قبلاً مجبور شده‌اند سیستم‌های مختلفی را روی فضاپیما خاموش کنند – اما به نوعی ابزارهای علمی حتی پس از این همه زمان هنوز در حال کار هستند.